„Najświętsza Eucharystia jest darem, jaki Jezus Chrystus czyni z samego siebie, objawiając nam nieskończoną miłość Boga wobec każdego człowieka. W tym przedziwnym sakramencie objawia się miłość największa, ta, która przynagla, by „życie swoje oddać za przyjaciół swoich” (J 15, 13)”. Benedykt XVI „Sacramentum caritatis”

We wtorek 9 kwietnia 2019 r. w Naszym Sanktuarium MB Szkaplerznej i św. Rafała Kalinowskiego w Czernej o. Prowincjał Tadeusz Florek na mszy konwentualnej w chórze zakonnym udzielił posługi akolitatu dwóm braciom – profesom wieczystym – br. Nikodemowi Kurasiowi i br. Tomaszowi Koziołowi. Tym samym stali się w pełni tymi, którzy towarzyszą, stają niejako za kapłanami i diakonami w liturgii, by im pomóc w ściśle określonych czynnościach.

Przede wszystkim ma przygotowywać ołtarz i naczynia liturgiczne oraz w razie potrzeby rozdawać wiernym Eucharystię, której jest szafarzem nadzwyczajnym. W przypadkach szczególnych może także wystawiać Najświętszy Sakrament do adoracji bez udzielania błogosławieństwa. W trakcie Mszy św. to akolita może nieść krzyż w procesji do ołtarza, podawać księgi kapłanowi i diakonowi. Po zakończeniu modlitwy powszechnej, o ile diakon jest nieobecny, to jemu przypada w udziale rozłożenie na ołtarzu puryfikaterza, kielicha, palki i mszału. Pomaga w przyjmowaniu darów. Przynosi na ołtarz chleb, wino i podanie je kapłanowi. Jeżeli używa się kadzidła, podaje kadzielnicę kapłanowi, asystuje przy okadzaniu darów, krzyża i ołtarza; okadza kapłana i lud. Do niego należy również oczyszczanie i porządkowanie naczyń liturgicznych, czyli ich puryfikacja. Akolita pomaga kapłanowi i/lub diakonowi w tych czynnościach, a gdy nie ma diakona przenosi wszystkie naczynia na kredens i tam sam je puryfikuje.

Choć wiele tych czynności przypisanych do posługi akolity mogą wykonać i wykonują osoby nie będące akolitami, to należy pamiętać, że to właśnie akolici są jako pierwsi, z racji nieobecności diakonów, naznaczeni przez Kościół do pomocy kapłanom, niejako zastępują diakonów. Sami zaś akolici, wykonując z namaszczeniem i pełnym zaangażowaniem te czynności, pomagają innym poznać ich głęboki sens i wartość, a przez to ukazać piękno i zbawczy sens każdej liturgii.